De reacties:
‘In haar eerste verhalenbundel Zegeningen(vertaald door Lammie Post-Oostenbrink) gooit Minor de lezer menige keer in het diepe, of laat ze hem erboven bungelen. Elk verhaal roept vragen op. Vaak zijn er verwachtingen waaraan niet wordt voldaan. Antwoorden zijn er zelden. Je moet ze zelf bedenken. Net als in het echte leven, zeg maar. […]Ze laat haar hoofdpersonen worstelen met oude ouders, jonge kinderen, onbetrouwbare partners, de troostende kerk en promiscue gedrag. Met regelmaat laat ze impliciet weten: ben je gezond en zelfverzekerd, tel je zegeningen. Minor gebruikt kraakheldere taal, schaamt zich nergens voor en slaagt er op die manier uitstekend in om haar lezer onder te dompelen in des mens’ troebele geest. Heerlijk. Graag nog eens.’
Kortverhaal.info, vijf sterren
‘Verhalenbundel met kaal maar prachtig verbeelde menselijke drama’s. Zeven verhalen die stuk voor stuk net zoveel zeggingskracht hebben als complete romans, omdat Minor de gave heeft emoties met een paar goedgekozen beelden invoelbaar te maken. […] Haar droge, onderkoelde humor en oog voor het absurde (psalmen zingen met baby’s onder leiding van een dominee met knokige knieën), maakt al dit leed licht en dragelijk.’
vpro.nl
‘Ondanks de zware onderwerpen is Zegeningen toch een hoopvol boek vol licht. Op het einde van elk verhaal is het dal nét iets minder diep, de situatie nét iets minder uitzichtloos, en begint de ander weer voorzichtig te leven. […] Net daardoor blijven de verhalen ook lang nawerken.’
Hebban.nl, 3½ sterren
De vertaler:
‘“Korte verhalen verkopen niet” hoorde ik vaak als ik eens een Scandinavische verhalenbundel aanprees. Ik was dan ook erg blij dat uitgeverij DasMag zich niet van die uitspraak aantrok en besloot Zegeningen van Caroline Albertine Minor uit te geven. En stiekem zijn het ook niet allemaal korte verhalen, er zit een rode draad in rondom de tragische dood van Anso.Het zijn op het eerste gezicht geen vrolijke verhalen. Een man raakt bij een ongeluk zijn geheugen én zijn persoonlijkheid kwijt, en daarna ook zijn vriendin en hun kindje. Een dochter reist halsoverkop naar Frankrijk als ze hoort dat haar vader ernstig ziek is, een vader van wie ze eigenlijk vervreemd is. En een jonge vrouw die net een kind heeft gekregen met de ‘verkeerde’ man. Maar de man op wie ze eigenlijk verliefd is, is plotseling overleden. Mijn favoriete verhaal is ‘Het warmst’, over een jonge moeder en haar dochtertje, en een vader die er spoorslag vandoor is gegaan. Je komt er nooit achter wat er nou precies is voorgevallen. Het is een hartverscheurend verhaal over eenzaamheid en alleen zijn, en het effect van een plotseling afscheid. Iedereen in dit boek loopt met zijn ziel onder de arm. Je zou haast de personages het liefst van de pagina’s willen trekken en ze eens stevig in je armen nemen, ze toefluisteren dat er echt licht aan het einde van de tunnel is. Dat ze niet alleen zijn. Gelukkig blijkt dat ook in alle verhalen. Er zijn lichtpuntjes, uit onverwachte hoek duikt hulp op. Juist op het moment dat je het niet meer verwacht. Tel je zegeningen.’