De reacties:
‘Realistisch, rauw en spannend! Het lijden van alle betrokkenen, de inwoners van het land en de Denen, is peilloos en grenzeloos: dat is wat deze roman duidelijk maakt.’
NBD-redactie
‘Carsten Jensen heeft zijn doel bereikt. Tijdens het lezen van dit boek en nog lang daarna deed hij mij serieus nadenken over hoe vaak geweld en wreedheden getolereerd worden in de wereld. Deze schrijver heeft duidelijk vragen bij de internationale inmenging in Afghanistan en maakt zijn punt op meerdere manieren tastbaar. Voor mij is De eerste steen een manifest van een schrijver om het anders te gaan doen. Wat je moet weten, het is meer dan 600 pagina’s dik. Toch is er geen woord te veel aan. Geen vrolijk boek om te lezen, maar een dringende en noodzakelijke oproep tot het stoppen van geweld!’
onlybyme.nl
‘Aangezien De eerste steen zoals het achterplat vermeldt een spannende pageturner is, wil ik verder niets weggeven, behalve: lees deze geweldige antioorlogsroman. De baksteen is niet alleen spannend, maar heeft ook een royale psychologische diepgang, fraai neergepende magisch-realistische gebeurtenissen en verrassende twist and turns: zwart blijkt wit te zijn en wit verhult zich als zwart. Niets is wat het lijkt.De eerste steen is een ware tour-de-force en als grootse(anti)oorlogsroman volledig geslaagd. Sterker: De eerste steen is verreweg de beste moderne (Irak, Afghanistan) oorlogsroman die tot nu toe geschreven is.’
Tzum.info
De vertaler:
‘Carsten Jensen is een begrip in Denemarken. Hij durft stelling te nemen en gaat daarbij ook rustig tegen de gevestigde orde in. Hij heeft een enorm oeuvre opgebouwd en schrijft niet alleen literatuur, maar ook essays en reisreportages. Hij is niet alleen erg belezen, hij is dus ook een globetrotter. Zo is hij in de loop der jaren vaak in Afghanistan geweest en heeft hij de verschillende bloedige periodes in de geschiedenis van dat land van dichtbij kunnen bestuderen. ‘Denemarken heeft, net als Nederland, soldaten in Afghanistan gestationeerd gehad. De Deense soldaten zijn, in tegenstelling tot de Nederlandse, wél in gebieden geweest waar flink werd gevochten. Dit en alle andere kennis die Carsten Jensen heeft opgedaan, hebben geleid tot De eerste steen. Het is bijzonder knap hoe Jensen in staat is om het leven in het kamp en de gebeurtenissen tijdens de patrouilles zo weet te beschrijven dat je haast het gevoel hebt dat je deel uitmaakt van die groep soldaten. Tegelijkertijd heeft het ook iets weg van een computerspelletje omdat hij het boek in diverse zones deelt. Al met al een heftige leeservaring die mij in elk geval met veel vragen liet zitten. Niet in de laatste plaats: hoe komen de jongens en meiden die in zo’n gebied hebben gediend terug naar huis? Wat hebben ze in Afghanistan achtergelaten, is daarvoor iets in de plaats gekomen en zo ja, wat dan? Wat mij daarnaast opvalt is dat men in Denemarken nu al bezig is met de gevolgen van de oorlog in Afghanistan voor zowel de inwoners als de soldaten. Als ik dat vergelijk met Nederland, denk ik weleens dat er hier nog veel te winnen valt met het verwerken van dergelijke ervaringen. Want wij zijn nu pas in 2020 een beetje begonnen met het bespreekbaar maken van de gevolgen van de Joegoslavië-oorlog uit de jaren negentig, en dan vooral de rol en de ervaringen van de Nederlandse soldaten bij de val van Srebrenica. Daarvan heb ik in de jaren negentig in Denemarken al diverse documentaires gezien. Dus wanneer mag de Nederlandse soldaat die in Afghanistan is geweest zijn verhaal doen?’